Longfellow, Ki - Dead on the Rocks

Hoe lang blijf je 'fan'? Die vraag stelde ik mij diverse keren tijdens het lezen van dit vierde Sam Russo-avontuur van Ki Longfellow. Over drie boeken van haar ben ik ronduit lyrisch: Secret Magdalene, Flow Down Like Silver en Walks Away Woman. Boeken met een ongekende diepgang en superieure stijl. Maar het lijkt erop dat hoe verder Ki Longfellow vordert in dit leven, hoe minder belang zij hecht aan het verkondigen van diepzinnige levensinzichten. Alsof het er niet echt meer toe doet.

Dead on the Rocks is vakantielectuur - waar ik het ook voor heb gebruikt - en hoewel de karakters mij dierbaar zijn, sleepte het verhaal in mijn beleving maar aan, zonder dat er veel leek te gebeuren. Het verhaal: Sam Russo zit met de bekende karakters (mrs. Willingford, Holly en Jane) en diverse andere gasten op het luxe jacht van Joker Willingford. Ze zijn op weg naar de paardenraces van Hialeah. Onderweg springt iemand van boord. Zij wordt als verloren opgegeven, en er vinden twee moorden plaats. Kaasie dus voor de PI Sam Russo.

Het geheel is weer in hyperrap Amerikaans geschreven, vol met wise cracks en New York slang, wat toch enige inspanning vraagt voor de niet-native lezer. De plot ontspint zich als een Agatha Christie, waarbij alle 'spelers' aan het slot samenkomen en Sam de schuldige van zoveel bloederigheid ontmaskert. Op zich wel aardig, omdat de vorige avonturen van Sam Russo volstrekt a-typisch verliepen voor een detective. Ook zit de plot zonder meer goed in elkaar. Maar afgezien daarvan heeft het boek mij maar matig kunnen boeien. Vreemd, want de vorige drie delen heb ik verslonden. Ligt dat aan mij of aan het boek zelf? Hoe het ook zij, deze aflevering van Ki Longfellows boekenproductie koester ik minder dan de andere. 

Er is dan ook maar één onderstreping in het hele boek, wat veel zegt: als PI is het Sams taak vragen te stellen, hoewel hij zelf aan het nut daarvan twijfelt: "I needed to ask questions, and I wanted 'em answered. I wasn't a complete idiot. I knew life wasn't like that, straight questions followed by straigt answers, but something in m made me try (...)."

Ik verlang naar de Ki Longfellow van Secret Magdalene, Flow down like Silver en Walks Away Woman. Ik heb nog een oudere titel van haar in de kast staan, China Blues, oorspronkelijk gepubliceerd in 1989 en heruitgegeven in 2012. Misschien vind ik daar iets meer van de Ki Longfellow van wie ik echt houd. 

Antwoord op de vraag waarmee deze leeservaring aanvangt: tot het opgebouwde krediet is opgebruikt. Het krediet van Ki Longfellow is enorm, dus het vijfde Sam Russo-avontuur dat eraan komt, zal ik toch weer gaan lezen.

Gelezen: oktober 2016