Auster, Paul - Brooklyn Follies

Een heerlijke en onderhoudende roman. Zo te kunnen schrijven, met een dergelijke imposante productie!

Het mooiste gedeelte van dit boek staat op p. 138-140. Het verhaal van Franz Kafka die in zijn laatste levensmaanden een meisje huilend op straat tegenkomt; ze is haar pop kwijt. Kafka wil haar troosten en vertelt haar dat de pop op reis is. Het meisje vraagt hoe hij dat weet. “Ze heeft mij een brief geschreven.” Dat is het begin van een serie brieven uit naam van de pop aan het meisje. Gedurende drie weken schrijft hij iedere dag een brief aan het meisje, die zich daaraan vastklampt. Uiteindelijk moet Kafka toch een einde zien te maken aan de situatie en hij besluit dat de pop trouwt en daardoor een nieuw leven begint en dus niet meer bij het meisje kan zijn. “The girl no longer misses the doll. Kafka has given her something else instead (…). She had the story, and when a person is lucky enough to live inside a story, to live inside an imaginary world, the pains of this disappear. For as long as the story goes, reality no longer exists.”

Een ander mooi moment staat op p. 243, waar staat beschreven hoe Lucy, een meisje uit het verhaal, woorden erg letterlijk kan nemen. Op school krijgen ze dagelijks een pakje melk. ‘Go get your milk,’ zegt de juf dan tegen de kinderen. Iedere keer blijft Lucy achteraan staan, en wacht tot iedereen melk heeft gepakt. Ze wist namelijk niet welk van de pakjes het hare was, dus liet ze de andere kinderen eerst hun melk pakken, in de veronderstelling dat zij blijkbaar wel wisten welk pakje van hun was. Het pakje dat aldus overbleef, moest dan wel haar pakje zijn.

Aan het einde van het boek komt de hoofdpersoon, Nathan Glass, terecht in het ziekenhuis vanwege een acute ontsteking aan de slokdarm. Dat is het mooiste hoofdstuk van het boek. Over het verblijf in het ziekenhuis: p. 267 “you stop being yourself. You become the person who inhabits your body, and what you are now is the sum total of that body’s failures.”

Nathan denkt aanvankelijk dat hij doodgaat, maar gaandeweg de tests blijkt de schade mee te vallen. “The gods had decided to spare me, the attack of the previous night had been no more than a demonstration of their power to control my fate.” p. 268

Wat een formidabel schrijver is die man toch!

Gelezen: januari 2007
Waardering: 8/10