Heinlein, Robert A. - The Door into Summer

Mijn derde Heinlein, en het smaakt naar meer. The Door into Summer is een prachtig verhaal over Dan Davis en zijn kat Petronius the Arbiter, of kortweg: Pete. Het begint met de beschrijving dat Pete iedere winter, als er sneeuw is, alle kattenluikjes waar Dan’s huis van is voorzien probeert in de overtuiging dat een daarvan toch naar de zomer moet leiden.

Dan is uitvinder van automatons (weet daar geen goed Nederlands woord voor) en is daar bijzonder succesvol in. Zijn zakenpartner Miles en zijn geliefde Belle draaien hem echter een loer, zodat hij van de ene op de andere dag alles kwijt is. Op dat punt begint het boek. Nadat hij behoorlijk bruut aan de kant is gezet door Miles en Belle, vergrijpt hij zich aan alcohol en meldt zich aan voor de ‘long sleep’, een soort van hybernation op lage temperatuur, waardoor hij niet ouder wordt, maar ook niet sterft. De volgende dag wil hij daar bij nader inzien toch van afzien, hoewel hij al diverse handtekeningen heeft gezet. Hij besluit Miles en Belle te bezoeken, die achter zijn rug om kennelijk al jaren een affaire hadden. Het wordt een akelige avond, waarin Dan gedrogeerd wordt en alsnog, tegen zijn bedoeling in, de ‘long sleep’ krijgt. Van 1970 springt hij zonder dat het zelf merkt naar het jaar 2000.

In dat jaar, dat er in Heinleins visie toch echt heel anders uitziet dan onze werkelijkheid – het hele computertijdperk bijvoorbeeld is volledig over het hoofd gezien – vindt Dan een wetenschapper die het reizen door de tijd heeft uitgevonden. Hij heeft zelfs ene Leonard Vincent laten reizen, alleen weet hij niet of hij nu 500 jaar naar de toekomst is gegaan of 500 jaar terug in het verleden. Doet die naam u niet ook aan een grote denker en uitvinder uit de Renaissance denken?

 

Onder lichte dwang weet Dan deze wetenschapper ertoe te bewegen hem terug te sturen naar 1970, enige tijd voordat het net dat Belle en Miles gesponnen hebben, zich om hem heen sluit. Hij is nog lang niet klaar met die twee. Hoe deze intrige verloopt, moet de argeloze lezer uiteraard zelf maar ondervinden, maar origineel en verrassend is het allemaal zeker.

Het aardige is dat het Heinlein, zoals een vriend mij vertelde, helemaal niet om dat tijdreizen te doen is. Hij wil een verhaal vertellen en dat tijdreizen dient uitsluitend dat verhaal. Of om het in de woorden van Heinlein, bij monde van zijn hoofdpersonage Dan, zelf te zeggen: “Time travel was about as practical a solution to my difficulties as cutting your throat to cure a headache.” Uit dit citaat blijkt maar weer hoezeer Heinlein de meester is van de metafoor, razor sharp en zeer ter zake doend. Een ander voorbeeld: "Mr. Powell loved me, the way a croupier loves a sucker who keeps playing the zero.”

Een prachtig verhaal van een meesterverteller. Goed geschreven. I long for more!

Gelezen: oktober 2010
Waardering: 8/10