Paemel, Monika van - Celestien

Gelezen: oktober 2004

Een dik boek dat me eigenlijk nergens raakt, maar waarin ik wel het meesterschap van de schrijfster herken. Erg Vlaams, maar dat kan ik doorgaans wel waarderen. Dit schijnt het eerste deel te zijn uit de serie De Gebenedijde Moeders. Of ik het tweede deel ook ga lezen, betwijfel ik. Haar meesterwerk blijft De Vermaledijde Vaders. Celestien is niets anders dan een familiekroniek bezien vanuit de dienstmaagd Celestien. Het is een boeiend verhaal, al heeft Van Paemel er wel erg veel pagina’s voor nodig. Er zitten ook veel echo’s in met De Vermaledijde Vaders, zoals de poes Mefisto (die geen rol van betekenis speelt hier), het per abuis drinken van vitriool van een van de hoofdpersonen.

Mooie, door mij onderstreepte zinnetjes:
Pag. 114, over iemand met een gebrekkig gebit die lacht:
‘het was een lach met gaten’.

Pag. 134: ‘Je verstand verliezen is het ergste wat je kan overkomen, maar het zou een opluchting zijn als je het af en toe kon uitzetten.’

Pag. 230: ‘Geluk is: er zijn zonder het te weten.’
Een beetje een open deur – denk aan Herman van Veens ‘zonder het te weten, kind zijn’ – maar daarom niet minder krachtig.

Pag. 335: ‘Bij de aanvang van het leven heb je geen idee en aan het einde van de rit heb je geen overzicht. Je hoopt de grote lijnen te zien en tot een besluit te komen, maar het blijft een opeenstapeling van gebeurtenissen waarvan de betekenis je ontgaat.’
Een mooie constatering.

Pag. 378: ‘Het besef van de tijd komt met het verlies, of met de angst voor het verlies.’

Pag. 465: ‘maar waarom zou je verder willen leven als je niet die hang had naar geluk?’

Andere onderstrepingen zijn in het leesvuur gezet, en spreken bij het terugbladeren niet meer tot de verbeelding. Weer een boek dat zijn definitieve plaats in de boekenkast beneden kan innemen.