Reve, Gerard & Hermans, W.F. - 'Verscheur deze brief! Ik vertel veel te veel!'

Een heerlijke verzameling brieven tussen Reve en Hermans.

 

Twee volstrekt gestoorde individuen, maar geniaal met de pen, al waren die Engelse brieven van Reve best vervelend. Hij heeft die taal nooit echt beheerst, al blijf ik het knap vinden in een tijd waarin veel minder Engels te beluisteren viel dan vandaag de dag. Er staat veel 'citeerbaars' in dit boek:

 

Hermans aan Reve in 1947: De tragiek is juist dat men van verandering verbetering verwacht en ten slotte merkt dat alles op hetzelfde neerkomt. (p 9) 

 

Reve aan Hermans in 1948: Is het niet zo, dat men in het ondergaande, het ontbindende en hopeloos strijdende veel gemakkelijker de waarheid kan ontdekken dan in het bloeiende, zich samenvoegende en groeiende? Is het niet een feit, dat ziekte en dood veel duidelijker het wezen van het bestaan aan het licht brengen dan gezondheid en athletiek op zondagmiddag? (p 23) 

 

Hermans aan Reve in 1954: Een dag om in een lauwwarm bad je polsslagaderen open te snijden. Ik stel mij altijd maar voor dat ik dat 5 jaar geleden al heb gedaan en dat ik het nu dus niet meer hoef te doen. Dat is mijn manier van in leven blijven. (p.98) 

 

Hermans aan Reve in 1955: Enfin: aan alles komt een eind, maar zelden op het juiste ogenblik. (p 115) 

 

Hermans schrijft in een kaartje aan Van Oorschot: Schrijfmachine stuk en schrijver ook. 

 

Hermans aan Reve in 1957: Ik schrijf maar door, ook al weet ik beter dan ooit dat het allemaal voor niemendal is. Maar ik heb toch nog minstens vijftig jaar te leven en helaas geen aanleg om aan de drank te raken. Ik kan ook niet 24 uur per dag slapen.

 

Gelezen: april 2008