Traditiegetrouw is het eerste boek van een nieuw jaar een Rollins. Zomaar eigenlijk, omdat het me de derde keer opviel dat ik het al twee keer eerder had gedaan. Toeval schijnt niet te bestaan, maar wat het betekent weet ik niet.

Dit jaar las ik begin januari Altar of Eden, zijn 2010-thriller. Het is een zogeheten stand-alone, dus maakt het geen deel uit van de Sigma Force serie. Het was... tja, wat was het eigenlijk? Wel goed, geloof ik. Al zal het verhaal niet al te lang in mijn geheugen blijven hangen.

Na de storm Katrina, die zoveel ellende veroorzaakte in en om New Orleans, is een boot gestrand. Het team dat op onderzoek uit gaat, vraagt de hulp in van Lorna Polk, een dierenarts. Wat blijkt, op de boot zijn dieren gevonden die op zijn zachtst gezegd wat merkwaardig zijn. Een papagaai zonder veren, twee apen die als siamese tweeling aan elkaar vastgegroeid zitten en een slang met twee poten aan zijn lijf.

Het blijkt het begin te zijn van een rollercoster waarbij veel wordt geschoten en waarbij tevens vanaf de eerste pagina duidelijk is dat de 'good guys' weer gaan winnen en dat de 'bad guys' en 'the expendables' het leven zullen laten. Er zit een organisatie achter die merkwaardige vondst die niet alleen in genetisch gemanipuleerde dieren handelt, maar ook in mensen. En hun motieven gaan ook ethisch ruimschoots over de grens heen.

Mooi is de beschrijving van de cultuur van de Cajuns in de monding van de Mississippi rivier. Ook de wetenschap - waar de plot van dit boek omheen is geweven - van een bepaald diamantachtig materiaal dat werkelijk in onze hersenen zit, maar waarvan niemand weet wat het er doet, is zonder meer boeiend. De schrijver maakt daar een soort van biologische schotelantenne van, die wezens die daar ook over beschikken in staat stelt op geavanceerde telepathische wijze met elkaar te communiceren. Absoluut boeiend, zoals dat altijd het geval is in de boeken van Rollins. Iedere keer weet hij onderwerpen uit het werkelijke leven uit te vergroten in zijn boeken, zodat het de lezer toch aan het denken zet.

Maar verder dan dat, is het eerlijk gezegd gewoon een goede thriller. En een gewoon goede thriller is eigenlijk toch niet goed genoeg. Dat wil zeggen, het genre zit zo opgesloten in zijn eigen keurslijf dat alleen de boeken die daaruit weten te breken mij echt kunnen bekoren. Altar of Eden lukt dat net niet.

Geen kwaad woord over James Rollins en over dit boek. Ik hoop alleen dat zijn volgende - er liggen er nog twee in de kast - mij weer echt weet te verrassen.

Gelezen: januari 2013