Mijn leesgeschiedenis van werken van Vandenberg gaat van start bij Het Sixtijnse Geheim. Dat was voor mij een tamelijk vreugdeloze ervaring. Een maandje later was het de beurt aan Het perkament van Montecassino, wat ik zowaar een goed boek vond. Het Golgotha Dossier was mijn derde, niet onverdeeld gelukkige, ervaring met de schrijver Vandenberg. Met mijn meest recente leeservaring Het graf van Campo Santo, valt wat mij betreft het doek tussen mij en Vandenberg. Ik heb het na ruim 70 pagina's lijden weggelegd. Het laatste ongelezen boek dat ik van hem had, iets met 'Maria' in de titel, heb ik weggegeven.

Vandenberg kan dan misschien een aardig verhaal bedenken, hij kan het niet vertellen. Dat wil zeggen, hij vertelt het zoals een vijfjarig kind een auto zou besturen: hortend, stotend, tegen van alles aanbotsend. De taalgevoelige mens blijft na slechts tien of twintig pagina's van dit proza achter met een misselijkheid die tegen het braken aan zit. Te beginnen op de eerste pagina. Hoofdpersoon Alexander Brodka heeft een hekel aan de kleur lila. 'Hij had daar zelf geen verklaring voor (...), hoewel hij daar regelmatig over nagedacht had.' Direct al ongeloofwaardig.

Zijn moeder komt te overlijden en is al begraven voordat Brodka het hoort. Hij bezoekt haar graf en moet haar nalatenschap regelen. Bij haar thuis kijkt hij vluchtig in wat kasten en lades op zoek naar papieren. Als hij haar woning uitstapt, wordt hij beschoten. Iets later vindt hij hhuis een boodschap op het apparaat: 'Houd op in het leven van uw moeder te wroeten. Dit is een ernstige waarschuwing!' Ik begrijp best dat een thriller op gang moet komen, dat er mysterie moet zijn. Maar de wijze waarop de 'bad guys' hier worden geïntroduceerd, raakt kant noch wal. Hoezo wroet hij in haar leven? Als de 'bad guys' niets hadden gedaan, had Brodka niets gemerkt van een mysterie. Even verderop worden de gebeurtenissen (het schietincident en de boodschap) omschreven als 'luguber'. Hooguit vreemd, beangstigend, boosmakend of merkwaardig, maar de term luguber roept bij mij hele andere beelden op.

Na ruim 70 pagina's wist ik het, dit wordt nooit meer wat tussen mij en Vandenberg. Ik ga mij niet door nog eens 300 pagina's van dergelijk slordig, afgeraffeld en liefdeloos proza worstelen. Ik noem nu slechts een paar proeven van onbekwaamheid, maar het krioelt ervan. (Eerlijk gezegd vind ik de moeite die ik neem tot het schrijven van deze leeservaring al te veel eer voor dit broddelwerk.) Reacties van personages zijn buitensporig, onlogisch of zeer ongeloofwaardig. Hierdoor word je als lezer voortdurend geconfronteerd met het feit dat je fictie aan het lezen bent.

Ik hoop oprecht dat andere lezers wel enig genoegen beleven aan dit boek. Al zegt mij dat dan wel genoeg over hun smaak omtrent de letteren. Exit Vandenberg!

Gelezen: april 2011
Waardering: 3/10