Zafón, Carlos Ruiz - De nevelprins

Tot voor kort wisten maar weinig lezers dat Zafóns bestseller De schaduw van de wind niet zijn debuutroman is. Voorafgaand aan dit boek, dat zijn internationale doorbraak markeerde, publiceerde hij namelijk vier romans. De ‘juridische twist’ die deze titels ‘gevangen’ hield, zoals de auteur in zijn voorwoord schrijft, is kennelijk uit de wereld. Want zijn Nederlandse uitgever, Signatuur, brengt alle vier boeken in rap tempo uit. Eind 2010 verscheen De nevelprins en dit jaar (2011) zien maar liefst twee boeken het Nederlandse licht.

De nevelprins is oorspronkelijk bedoeld als jeugdboek en dat merk je. De humor is wat geforceerd en ook ontbreekt het nogal aan de diepgang die ik ken uit zijn ‘volwassen’ werk. De symboliek ligt er soms wat dik bovenop. Daarnaast vertoont de zorgvuldigheid – die ik juist zo bewonder bij Zafón – hier en daar enige rafels. Zo staat er in het begint dat hoofdpersoon Max in het gezicht van zijn moeder een zweem ziet van zijn zusje Irina. Los van dat dit uiteraard andersom hoort te zijn, heet het 25 pagina’s verderop ineens dat mensen tegen Max zeiden ‘dat Irina op zijn moeder leek, een gelijkenis die Max met de beste wil van de wereld niet kon ontdekken.’ Geen halszaak, maar wel een beetje slordig.

Het verhaal is absoluut spannend en bij vlagen zelfs angstaanjagend. Het verhaal gaat over Max wiens vader horlogemaker is, in de moeilijke oorlogsjaren, met zijn familie verhuist naar een huis aan de kust. Daar raakt hij verzeild in mysterieuze avonturen met een vuurtorenwachter, een schip dat jaren geleden voor de kust is vergaan en een verlaten tuin met beelden, die bij nader inzien geen echte beelden blijken te zijn. Het boek heeft een sterk bovennatuurlijk karakter en het verhaal is zonder meer bekwaam verteld. Maar qua niveau is het toch echt een stapje terug, voor wie de volwassen romans kent (Het spel van de engel).

Desondanks verdient dit jeugdboek zonder meer een groot publiek.

Gelezen: juni 2011
Waardering: 6/10