Cayce, Edgar Evans - Edgar Cayce on Atlantis

Over Edgar Cayce raak ik voorlopig niet uitgelezen, al was hij de laatste tijd een beetje naar de achtergrond verdwenen. Ik heb het boekje over Atlantis gelezen dat in 1968 is samengesteld door zijn zoon Edgar Evans Cayce. 

Atlantis, het vermeende verdwenen mensenrijk, blijft tot de verbeelding spreken. Het meest eenvoudige is om deze mythe af te doen als zodanig: een mythe, een verzinsel dat vanwege een verwijzing in twee dialogen van Plato de schijn van verre geschiedenis in zich draagt. Leuk voor de romantische geest om zich een voorstelling van dit Utopia te maken, maar meer niet.

Dat wordt anders zodra Edgar Cayce er dingen over zegt.

Ik ben door het lezen van There is a River van Thomas Sugrue ervan overtuigd geraakt dat wat Edgar Cayce in zijn trance-staat vertelde, daadwerkelijk informatie betreft vanuit een ons onbekende dimensie. Noem het de Akasha Kronieken, of enig kosmisch geheugen of databank, waar hij toegang toe had. Zijn talloze medische diagnoses en behandelmethoden – waar hij mee begon – hebben mijn aanvankelijke scepsis monddood gemaakt. Later gaf hij zogeheten ‘life-readings’, om mensen te helpen persoonlijke problemen waarmee ze worstelden te overwinnen. In veel van deze life-readings spreekt Cayce van vorige levens van mensen, waar ze iets hadden meegemaakt dat nu in hun huidige leven nog een rol speelde. (In haar voortreffelijke boek, Many Mansions, zet Gina Cerminara uiteen hoe dit werkt, en hoe karma wordt opgebouwd.) Veel van de mensen voor wie Cayce een life-reading uitvoerde, hadden kennelijk in Atlantis geleefd en uit deze informatie heeft Edgar Evans, de zoon, een reconstructie opgebouwd. Wat was Atlantis? Hoe zat het in elkaar? Wat is er gebeurd waardoor het nu verdwenen is?

Volgens deze reconstructie is het rijk van Atlantis ten onder gegaan aan drie grote omwentelingen (upheavals) die zich voltrokken met tussenpozen van duizenden jaren. Ook komt er uit de readings een beeld naar voren van een op technologisch vlak sterk ontwikkelde cultuur, waarin iets als elektriciteit bestond en er vervoersmiddelen waren die zich door de lucht bewogen. De ‘upheavals’ zouden dan ook zelfs samenhangen met atoomkrachten die in een conflictsituatie zijn gebruikt. De citaten uit de readings zijn ‘eerie’, ook al omdat er tussen de diverse readings jaren zitten, en er een consistent beeld uit naar voren komt. 

In of op Atlantis zouden spirituele wezens zijn neergedaald en dat zou dan misschien 10 miljoen jaar geleden zijn gebeurd. Een groep onder deze spirituele wezens nam materiële vormen aan om de gevoelens en sensaties van een fysiek lichaam te kunnen ervaren. Dit is qua timing in tegenspraak met alle wetenschap over het ontstaan van de mensheid, hoewel er toch diverse fossiele vondsten zijn gedaan die je aan het denken zouden kunnen zetten. Deze spirituele wezens die zichzelf in lichamen materialiseerden, maakte Atlantis tot de plek waar “man first appeared on earth in material form.” Ook was daar “the first division of sexes”. De kloof tussen de twee groepen, de spiritueel gebleven wezens en zij die materiële vorm hadden aangenomen, wordt groter. 

Dit is en blijft theorie, want de readings die Cayce gaf, vertellen dit allemaal niet zo expliciet. Die teksten zijn ook niet altijd in de meest begrijpelijke vormen opgesteld, dus er is veel ruimte voor interpretatie. Zo wordt er beweerd dat de excessieve interesse voor de seksuele ervaringen het hen in toenemende mate onmogelijk maakte om uit hun materiële lichamen te treden om terug te keren naar hun spirituele staat. “They became encased in them from birth to death.” In de verklarende teksten wordt seks ook voornamelijk als slecht en verderfelijk afgeschilderd, wat logisch is gezien het sterk Bijbelse milieu waarin Edgar Cayce en zijn gezin leefde. Maar op mij komt het nogal zwart/wit en simpel over.

Van de tweespalt die op Atlantis ontstaat, zijn zelfs de namen van de groeperingen bekend. De materialisten werden de Sons of Belial genoemd, wat een nogal duivelse associatie oproept, en de andere factie van de spirituelen heette de Sons of the Law of One. Daarin zit naar mijn smaak een iets te scherpe tegenstelling in tussen het kwade en het goede. En zodra dat naar voren komt, ben ik op mijn hoede. Want nog altijd geloof ik niet dat het goede bestaat, noch het kwade in de zin van universele werkelijkheid.

Het conflict dat in deze scheiding besloten ligt, zou de oorzaak zijn van de eerste ‘upheaval’ die rond 50.000 jaar voor Christus plaatshad. Dit heeft Atlantis niet vernietigd, maar veranderde het rijk in een conglomeraat van eilanden en -djes. 

Een tweede upheaval zou rond 10.000 vChr hebben plaatsgevonden en met de laatste omwenteling verdween het land diep in de oceaan. Maar daarmee niet per se ook haar cultuur, want vele Atlanteanen wisten wat er zou gebeuren, en zochten een veilig heenkomen in de omringende landen, zoals Amerika, Europa en Afrika. Daar zijn culturele invloeden aangetroffen die zouden afwijken van de oorspronkelijke culturen, wat deze theorie zou staven. Ook zouden er verschillende mensenrassen zijn aangetroffen bij archeologische vondsten. 

Al met al wordt er veel geïnterpreteerd en is het wetenschappelijke bewijs op zijn best mager te noemen. Boeiend is dat Cayce in diverse readings spreekt van een plek waar archieven opgeslagen liggen, die ooit nog eens gevonden zullen worden. Stel je toch eens voor… Maar uiteindelijk is het misschien niet eens de vraag of deze en andere theorieën over Atlantis waar zijn, maar wat je er zelf mee doet. Bij mij bracht het lezen van dit boekje de volgende gedachte naar boven:

Als reïncarnatie waar is en wij dus steeds weer hier op Aarde incarneren om te leren van voorgaande gebeurtenissen, dan zou je kunnen stellen dat we als mensheid opnieuw in de gelegenheid worden gesteld om nu de goede keuzes te maken. Ten tijde van Atlantis pakten de keuzes verkeerd uit en verdween er een heel werelddeel en een belangrijk deel van haar inwoners. Ook nu zijn er tweedelingen, maar nu zijn ze er in overvloed. Tot er één tweedeling de kop op zal steken – denk bijvoorbeeld aan de tweedeling van het Moslim-extremisme versus de rest van de wereld – die de toestand in de wereld op scherp zet. Misschien mogen we het met de niet actieve kennis uit onze vorige levens keer op keer proberen, totdat we toch nog ons Utopia hebben gevonden. Wat er daarna te gebeuren staat, wie zal het zeggen?

Het boekje is leerzaam, prima geschreven en vermakelijk. Laat eenieder ermee doen wat hem of haar goeddunkt.

Gelezen: april 2015