Parker Pearson, Mike - Stonehenge, A New Understanding

Vanwege een persoonlijk project heb ik een oude interesse van mij nieuw leven ingeblazen: prehistorische stenencirkels. Hoewel de cirkels van Stennes en Brodgar op de Orkney eilanden en Callanish op Lewis in Schotland mij in het bijzonder boeien, ben ik maar begonnen bij de moeder/vader van alle stenencirkels: Stonehenge. 

 

Zelf heb ik deze imposante stenen voor het eerst bezocht in december 1985, in een tijd dat je nog tussen de stenen door kon lopen. 

 

Dit boek van Mike Parker Pearson las ik in een vloek en een zucht uit. Niet alleen omdat het onderwerp mij op het puntje van mijn stoel brengt, maar zeker ook vanwege de bijzonder prettige schrijfstijl van deze wetenschapper. Jaren geleden las ik het boek van Professor Richard Atkinson, de toenmalige autoriteit op het gebied van Stonehenge. Diens theorieën en interpretaties zijn tegenwoordig grotendeels achterhaald. Onderzoeksmethoden zijn steeds verfijnder geworden de afgelopen decennia en er wordt ook steeds meer bekend. Maar zoals Parker Pearson ergens fijntjes opmerkt: met het beantwoorden van vragen komt er een veelvoud voor terug. 

 

Fascinerend vond ik om te lezen waarom hedendaagse archeologen zo terughoudend zijn in het uitvoeren van omvangrijke opgravingen. Los van het eeuwige gebrek aan fondsen is een belangrijke overweging de overtuiging dat de technologie van de toekomst nog veel beter in staat zal zijn een opgraving te dateren en te interpreteren dan nu al het geval is. Een bekende klacht onder archeologen betreft vaak hun voorgangers. Vanwege hun veel beperkter middelen en/of kennis van zaken hebben ze op bepaalde sites vaak meer schade aangericht, waardoor veel waardevolle informatie nooit meer teruggehaald kan worden. Dus in plaats van een volledige site af te graven, kiezen ze voor het openen van enkele ‘trenches’, opdat toekomstige vakgenoten ook nog in onbezoedelde grond hun onderzoek kunnen doen. 

 

 

In zijn relaas van het omvangrijke archeologisch project op en rond Stonehenge – dat in 2004 van start ging – legt de schrijver uit hoe deze imposante stenen in de context moeten worden gezien van het gebied waarin ze zijn opgericht: Salisbury Plain. Het nabij gelegen Durrington Walls, Woodhenge en enkele andere prehistorische sites in de omgeving blijken allemaal verband te houden met het wereldbekende Stonehenge. Sinds lange tijd werd er weer eens op Stonehenge zelf gegraven. En met resultaat. 

 

Het voert veel te ver om hier de nieuwste theorieën en bevindingen uiteen te zetten. In ieder geval heeft dit boek mijn interesse in deze bouwwerken, die misschien wel 6000 jaar of nog langer geleden door mensen zijn gemaakt, weer volop aangewakkerd.

 

 

Gelezen: mei 2018