Toen ik klein was, ik schat een jaar of zes, zeven, kon ik mij niet voorstellen dat alles wat ik dacht, zei of ervoer, zomaar in de lucht zou verdwijnen. Zelfs mijn eigen kleingeestige denken leek me het opslaan waard. In ieder geval leek het me op zijn zachtst gezegd zonde als alle levenservaring zomaar in het niets zou verdwijnen. Dit waren ongetwijfeld de voorboden van mijn eigen sterfelijkheidsbesef. Ik bedacht, geïnspireerd door een aflevering van het kinderprogramma Pipo de Clown (als mijn geheugen mij tenminste niet bedriegt), dat er boven de wolken een opslagplaats zou zijn, waar alle mensenervaringen werden opgeslagen. Hoe die opslagplaats eruitzag, wist ik niet.

Met deze prille spirituele oprispingen maakte ik korte metten in de jaren dat ik volwassen werd. Alles wat niet kon worden bewezen op dit gebied, deed ik af als lafhartige pogingen van de mens om te ontsnappen aan de gruwel van het eeuwige bewustloze duister: de dood. Nu, met iets meer jaartjes in mijn rugzakje, treedt ook wat dit aangaat mildheid in. En nu lees ik zowaar over een theorie die zegt dat er ergens, in een vorm die buiten ons bevattingsvermogen ligt, een reservoir bestaat waar inderdaad alles wat wij mensen ervaren staat opgeschreven: de Akashic Records, ook bekend als ‘The Book of Life’. Dus toch!

Ik las inmiddels twee boeken over Edgar Cayce, een bijzondere Amerikaan die leefde van 1877 tot 1945. In de biografie die Thomas Sugrue over hem schreef, leerde ik Edgar Cayce kennen als een authentiek mens. Iemand die zijn eigen gave ontdekte en nadrukkelijk tegen wil en dank ontplooide. Die gave? Het kunnen ‘lezen’ van mensen. Of dat nu hun fysieke toestand in het nu betrof of de relatie die ze hadden tot vorige levens.

Hoewel Cayce zich er lange tijd tegen heeft verzet, begreep hij op den duur dat hij zijn gave niet onbenut kon en mocht laten. Hij kon zichzelf in een soort van trance brengen (vandaar zijn bijnaam ‘The Sleeping Prophet’) waarin hij ‘readings’ kon geven. Aanvankelijk waren dat fysieke diagnoses voor mensen met lichamelijke klachten. Die waren zonder uitzondering correct en ook de behandelwijze – voor zover die werd opgevolgd – was altijd effectief. Iedere keer bij ontwaken, had Cayce geen idee wat hij had verteld. Zelf was hij een eenvoudige boerenzoon. Zeker niet dom, maar ongeletterd.

Cayce vertelde in zijn trancetoestand dat hij zijn informatie haalde uit het onderbewustzijn van de betrokken persoon en dat hij vrije toegang had tot die zogenoemde Akashic Records. De term Akasha schijnt uit het Sanskriet te komen, waarin het ‘boundless  space’ betekent.  De auteur van dit boek, Kevin Todeschi, weet: “Although the records are not physical in nature, an individual in attunement can ‘hear’, ‘read’ and ‘experience’ the information nonetheless.”

Dit boek is fascinerend leesvoer. Voor een leeservaring als deze is het onmogelijk de vele details en uitweidingen recht te doen, ook al is de dikte van het werk bescheiden. Uit de vele readings blijkt dat we volgens Cayce echt beschikken over een vrije wil. Hoe ver die vrije wil gaat en waar een hogere macht het roer overneemt – als dat al gebeurt –, blijft gissen. Over ons verleden en de diverse levens die wij schijnen te hebben geleefd, wist Cayce tot in details alles te vertellen – het staat immers te vinden in de Akashic Records –, maar de toekomst, zo herhaalde hij veelvuldig, vormt zich pas nadat wij bepaalde beslissingen hebben genomen. En die beslissingen maken wij geheel op eigen titel. Vingerwijzen is er niet bij in het universum van Cayce. We have “a tendency to regard ourselves as victimized by the people and the events which surround us. Too often, our challenges, our difficulties, and the ways in which our individual ‘lessons’ manifest are seen as somehow being external to our own cocreative abilities.”

Getroffen was ik door de herhaaldelijke nadruk op het belang van het jezelf leren kennen.  De voornaamste reden waarom we hier zijn, is om ervaringen op te doen. “According to the readings, the soul, basically creative in nature, longs to find self-expression. In fact, the essential question repeatedly posed by the soul might be: Who am I? This question is addressed in infinite ways as each soul chooses specific experiences to meet itself.” Geen wonder misschien dat het maçonnieke 'Ken U Zelve' mij zo aanspreekt.

In dit boek worden diverse ‘cases’ uitgewerkt van mensen die Edgar Cayce met enige regelmaat bezochten. Hun vorige levens grijpen op wonderbaarlijk wijze in op hun levens in het hier en nu.

Of de Akashic Records bestaan, weet ik werkelijk niet. Maar als Edgar Cayce, in wie ik na drie boeken toch in toenemende mate vertrouwen stel, beweerde ze te raadplegen, neig ik ertoe hier geloof aan te hechten. De gedachte dat niets van ons streven, snoeven en smachten alhier verloren gaat, is in ieder geval bijzonder troostrijk. 

Gelezen: mei 2012