Bach, Richard - Hypnotizing Maria
Het is een eeuwigheid geleden dat ik Jonathan Livingston Seagull las van deze schrijver. Afgelopen winter vond mijn geliefde in ons huisje in Portugal 'toevallig' dit boekje in een Nederlandse vertaling. Vanwege haar enthousiasme kocht ik het in het oorspronkelijke Engels. Precies zo’n samenloop van omstandigheden die in dit verhaal van Bach een hoofdrol speelt. Is het toeval of creëren we het zelf?
Tijdens een vlucht beantwoordt vlieginstructeur Jamie Forbes een noodoproep. De man van Maria Ochoa is bewusteloos - vanwege een hersenbloeding naar later blijkt - en zij kan niet vliegen. Jamie loodst haar met geruststellende woorden naar het dichtstbijzijnde vliegveld waar ze onder zijn begeleiding de Cesna netjes weet te landen. In een nieuwsbericht leest Jamie de volgende dag dat Maria zei dat hij haar had gehypnotiseerd en haar had laten geloven dat ze een ervaren piloot was. Dat ze daarom nog leeft.
Jamie moet daardoor ineens denken aan een ervaring tientallen jaren eerder. Tijdens een hypnosevoorstelling van Blacksmyth The Great staat hij als vrijwilliger op het podium, overtuigd dat hij niet kan worden gehypnotiseerd. Terwijl de hypnotiseur hem vertelt dat ze samen een kleine wandeling in hun hoofd gaan maken, lopen ze een trap af. Onderaan de trap is een zware houten deur. Blacksmyth vraagt Jamie door de deur te lopen, waarna deze wordt gesloten. Dan bevindt Jamie zich in een lege kamer met stenen muren, zonder ramen of deuren, maar toch is er voldoende licht. Na vergeefse pogingen te ontsnappen aan zijn tijdelijke gevangenis, waarbij hij zich echt bezeert aan de onwrikbare muren, suggereert de hypnotiseur dat hij door die muren heen kan lopen.
“Jamie, I’m going to tell you the truth. I am not kidding. The walls are in your mind. You can walk through them if you believe you can. (…) I’ll help you help yourself. We need never be prisoners of our own beliefs. We can remember who we are.”
De volgende avond, gefascineerd door wat hem is overkomen, gaat Jamie weer naar de show van Blacksmyth. Hetzelfde gebeurt, nu met een vrouw. Nadat de vrouw uit haar illusoire gevangenis is bevrijd, leest Jamie in de gezichtsuitdrukking van de entertainer:
“Don’t underestimate the force of your own belief.”
Het vormt de basis voor de rest van dit dunne boek, waarin Jamie een vliegtuigje vanaf Seattle naar Florida vliegt en alle tijd heeft om na te denken over het incident met Maria en wat jaren geleden is overkomen. Tijdens het ontbijt in het café op het vliegveld van North Platte raakt hij in gesprek met Dee Hallock. Zij lift door Amerika op zoek naar toevalligheden. Tijdens het merkwaardige gesprek vertelt zij dat zij hypnotiseur is.
Terugdenkend aan hun gesprek tijdens de vlucht naar zijn volgende tussenstop, ongeveer 700 kilometer verderop, verbastert hij naar naam naar Harmon, Holland, Harrelson en Hartridge. Op het laatste moment besluit hij te landen op een ander vliegveld dan gepland. In een tweedehands boekwinkel bij het vliegveld van Ponca City vindt hij enkele boeken over luchtvaart. Achter de sectie van luchtvaart is een boek gevallen, een encyclopedie over podium entertainers. Bladerend leert Jamie dat Samuel Black, aka Blacksmyth The Great al in 1988 op veertigjarige leeftijd is overleden “of no apparant cause”. Zijn vrouw Gwendolyn (geboren in 1951) overleeft hem, staat er.
Als hij ’s avonds in het restaurant van zijn motel neerstrijkt voor het diner is hij stomverbaasd als Dee Hallock daar ook zit, “Spectacularly impossible”. Hij spreekt haar abusievelijk aan met Miss Hammond. In hun gesprek - waarin ze onder meer beweert door de muur van het restaurant te kunnen lopen - komt naar voren dat zij de echtgenote was van Sam Black. Vlak voor hun afscheid zegt ze:
“After this hour, you will never see me again in your life on Earth.”
Als hij in zijn motelkamer haar naam op Google intikt, ontdekt hij dat ze twee jaar geleden in 2006 is overleden.
De rest van zijn reis denkt Jamie na over toeval, over suggestie, de onwaarschijnlijke samenloop van omstandigheden die tot gebeurtenissen leiden en ontmoetingen, de acceptatie van suggestie ("suggestion, affirmation, acceptation"), de wet van aantrekking enzovoort. Hij voert gesprekken met zijn hogere zelf en komt tot het diepzinnige inzicht dat wij onze eigen werkelijkheid creëren.
“We create. (…) Nobody’s passive, nobody’s a bystander, nobody’s a victim.”
En alsof er nog niet voldoende bewijs is geleverd van het bestaan van synchroniciteit, sluit het boek af met een zoveelste ‘spectacularly impossible’ ontmoeting, die ik naar goed gebruik aan de lezer laat.
Een prachtig boekje met een innerlijke dialoog die heel sterk doet denken aan het ongewone gesprek dat Neale Donald Walsch heeft met God. Er staat geen woord teveel en alles raakt aan alles. Ja, een absolute aanwinst die thuishoort in het rijtje schrijvers als de al genoemde Walsch, Don Miguel Ruiz, Krishnamurti, Eckhart Tolle en Jan Geurtz.
Gelezen: maart 2021