Beckett, Samuel - Waiting for Godot

Het moest er nu toch maar eens van komen om dit toneelstuk uit de eerste hand te lezen. Het blijft namelijk tot de verbeelding spreken.

 

Het toneelstuk blijft raadselachtig, wat de auteur ook heeft gedaan om alle interpretaties over dubbele bodems, allegorieën en dergelijke te ontkrachten. Het blijft een wonderlijke dialoog tussen twee figuren die geen achtergrond krijgen. Ze wachten op Godot, die ze niet kennen en waarvan we eigenlijk ook niet goed weten waarom ze op hem wachten en of hij überhaupt wel zal komen. 

 

De toeschouwer is getuige van wat deze Vladimir en Estragon gedurende twee dagen zeggen en ervaren. Ze ontmoeten Pozzo en Lucky die op zijn zwakst uitgedrukt merkwaardig gedrag vertonen en aan het einde van de eerste dag komt er een jongen hen vertellen dat het Godot die dag niet gaat lukken hen te ontmoeten. Maar morgen zal hij zeker wel komen.

 

De tweede dag lijkt het of alleen Vladimir (die Didi wordt genoemd) en Estragon (die Gogo wordt genoemd) zich de vorige dag herinneren. Pozzo en Lucky, die ze wederom tegenkomen, herinneringen zich nauwelijks iets van hun ontmoeting de vorige dag. En ook de jongen, die hen wederom komt vertellen dat Godot niet kan komen die dag, maar de volgende dag zeker wel, weet niet meer dat hij diezelfde boodschap een dag eerder ook heeft gebracht. 

 

Verder gaat het alleen maar over het wachten, wachten op dat er iets gebeurt, hopen dat de tijd snel verstrijkt. De eerste keer dat de boodschapper komt, stellen Vladimir hem een paar vragen over Godot, zoals wat hij doet. “He minds the sheep, sir,” zegt de jongen. 

 

Kortom, een absurd toneelstuk dat vrijwel uitsluitend uit dubbele bodems bestaat, met veel humor en veel diepgang voor wie er een allegorie in leest.

 

Gelezen: juli 2010