Wederom een juweeltje.

Een schilder en een fotograaf, de een probeert zijn hele leven het licht te vangen en creëert een eigen werkelijkheid, de ander drukt af wat hij tegenkomt en legt de werkelijkheid vast zoals die zich aan hem voordoet.

IJsbrand Blok, de schilder, overlijdt en Dick Noordeloos, de fotograaf, is bij hem terwijl hij sterft. Vanuit de ‘hij’ vertelt Bernlef de terugblikken en het heden van Dick, en vanuit de ‘ik’ vertelt hij het verhaal van de dochter van IJsbrand, Karien. Centrale figuur in het verhaal is Nadia, vrouw van IJsbrand. Zij was zonder meer zijn muze, maar dat had op haar een desastreuze uitwerking. Ze moest jong blijven om het perfecte model voor IJsbrand te blijven. De obsessie groeide uit tot gekte.

Het verhaal wordt, als altijd bij Bernlef, ingetogen, bijna afstandelijk verteld. Er staan weergaloze metaforen in, zoals deze na het overlijden van Nadia: ‘Het gekke was dat de rimpels uit haar gezicht verdwenen waren. Gladgestreken. Ze had zich aan de dood overgegeven als aan een geliefde.’

Gelezen: april 2009
Waardering: 8/10