Gelezen: juni 2011
Het eerste waar ik aan dacht, tijdens het lezen van dit boek, was hoe sterk de film ‘Dave’ (met Kevin Kline) op dit verhaal geïnspireerd moet zijn. Uit Wikipedia blijkt evenwel dat een andere
roman die inspiratiebron bleek te zijn. Toch wordt Double Star genoemd als ‘similar plot’.
Het verhaal gaat over een acteur, Lawrence Smith, die al enige tijd zonder engagement zit en dus op zwart zaad. Financiële redding is nabij als een ruimtereiziger hem inhuurt om iemand na te
spelen. Later blijkt dit te gaan om John Joseph Bonforte, de leider van coalitie van Expansionisten. Een politicus die bekend is binnen het hele zonnestelsel. Bonforte is verkozen om te worden
opgenomen in een Martiaans nest – een enorm grote eer –, maar diens ontvoering gooit roet in het eten. Als Bonforte niet verschijnt op de inwijdingsceremonie is dat een grove belediging, die
misschien zelfs tot oorlog kan leiden. Dat hij is ontvoerd, is geen geldig excuus: “Death is the one acceptable excuse for not carrying out an obligation.”
Als Bonforte wordt gevonden, lijkt het alsof de ‘klus’ van Lawrence beperkt blijft tot dat ene - overigens succesvolle - optreden onder de Martianen. Maar Bonfortes gezondheid is door die
ontvoering zo slecht, dat de acteur ook nog de komende verkiezingscampagne als stand-in moet optreden. Gaandeweg het verhaal vervaagt de persoon Lawrence Smith en dringt het karakter van Bonforte
op de voorgrond in dezelfde man. Dat beschrijft Heinlein erg mooi en geloofwaardig. Hoe dit verhaal zich ontwikkelt, als de Expansionisten de verkiezingen blijken te hebben gewonnen, laat ik
graag over aan de argeloze lezer.
Ik heb het al eerder aangehaald, maar ook in dit boek blijft de science fiction van Heinlein anno 2011 achterhaald en hier en daar zelfs aandoenlijk. Zo heeft de hele bemanning van het
ruimteschip waar Bonforte/Smith mee reist een rekenliniaal op zak en bestaat een groot archief uit kilometerslange rijen aan microfiches. Maar we hoeven alleen maar te kijken naar het
publicatiejaar, 1956, om hem direct te vergeven.
Grappig om te lezen is dat de standaardgroet onder Martianen luidt: “I See you”. Exact dezelfde begroeting speelt een grote rol in de film 'Avatar'. Een andere aardigheid die het
vermelden waard is, is dat we aan het hoofd van de constitutionele monarchie onze eigen prins van Oranje vinden: Willem! Hij vervult de rol van keizer over alle bevolkte planeten binnen ons
zonnestelsel. Tijdens het lezen zag ik echt onze eigen Willem-Alexander voor mij, en ik moet zeggen in de versie van Heinlein kwam hij mij een stuk sympathieker voor, dan in onze eigen
hedendaagse werkelijkheid (“Kinging is a very odd profession, Joseph. Don’t ever take it up.”). Maar dat terzijde.
Het gedachtengoed van de expansionist Bonforte is nog zeer actueel, als we de PVV-mafkezerij even in het achterhoofd plaatsen: “If we are to succeed in our expansion to the stars, we must
deal honestly, humbly, with open hearts. I have heard it said dat our Martian neighbors would overrun Earth (…). This is nonsense. (…) Let us protect our own – but let us not be seduced by fear
and hatred into foolish acts.”
Double Star is zonder meer een goede Heinlein. Het is weer rijk gevuld met zijn gevatte opmerkingen (“He said you could go to hell.” “Well, tell him I’ll save him a seat by the
fire.”) en het gaat ook ergens over. Het ongrijpbare van de eigen identiteit, het respecteren van anderen en nog veel meer. Gelukkig heeft de man veel geschreven, zodat ik voorlopig voort
kan met mijn ontdekkingstocht in zijn rijke en wijze werelden.