Heinlein, Robert A. - The Star Beast

Gelezen: mei 2013

Een van de betere jeugdromans van de hand van Heinlein.

John Stuart XI heeft een ongewoon huisdier. Lummox is een wezen dat komt van een onbekende planeet. Acht poten, vier ogen en het praat met hoge meisjesstem. Maar bovenal, Lummox is groot. Iedere keer als het wezen ijzer eet, waar het dol op is, ondergaat het een groeispurt. Overigens eet Lummox werkelijk alles.


Doordat Lummox - gedreven door honger en verveling - een kleine ravage heeft aangericht in John Stuarts buurt, komt Lummox onder de aandacht van de Department of Spatial Affairs. Een soort FBI die de contacten met buitenaardse wezen onderhoudt. Er is beraad omtrent het wezen Lummox, en omdat velen Lummox als gevaarlijk beschouwen, wordt besloten dat ze hem moeten laten inslapen. Makkelijker gezegd dan gedaan, overigens.

In de tussentijd heeft Mr. Kiku, de baas van de Department of Spatial Affairs, zijn handen vol aan een schip met Hroshii ("a name like a sneeze"), ruimtewezens waar de aarde nog niet eerder mee te maken heeft gehad. Afkomstig van een planeet ver buiten de onderzochte delen van het heelal. Ze claimen dat één van hun soortgenoten op aarde is. Ze willen hem of haar terugbrengen naar zijn/haar thuisplaneet. Het blijkt inderdaad Lummox te zijn, die door een overgrootvader van John Stuart, is meegenomen na een van zijn uit de hand gelopen ruimtereizen.

 

Vanaf dit punt staat het verhaal volledig op zijn kop. Lummox wil alleen mee met zijn soortgenoten, als ook John Stuart XI meegaat. Lummox beschouwt John als zijn huisdier en wil hem niet alleen laten. Het levert fraaie verwarringen op en biedt Heinlein de gelegenheid om de waanzin van bureaucratische processen op hilarische wijze te illustreren. Dat de Hroshii dreigen de aarde te vernietigen als Lummox niet met hen mee terug komt, maakt de boel er bepaald niet eenvoudiger op.

Hoe dit zich ontwikkelt en hoe het afloopt, mag de lezer zelf ontdekken. In The Star Beast vind ik allerlei rimpelingen van ideeën die terugkeren in andere boeken, zoals zo vaak in Heinleins werk. Zo blijft Lummox ongedeerd in een van de pogingen hem 'te doen inslapen'. In een zwembad wilden ze hem verdrinken. "It didn't bother Lummox at all. He had been under water several hours, but when the water drained off, he woke up, stood up and said, 'Good morning.'" Iets wat John Smith, onze menselijke Martiaan uit Stranger in a Strange Land, ook kan.

Humor is ook weer volop aanwezig. Als Kiku aan een tijdelijke vervanger van hem vraagt hoe het is gegaan, antwoordt deze dat hij veel werk heeft kunnen doen. "Boss, the only thing that bothers me is insomnia during working hours. I can't sleep at my desk the way I used to."

Een heerlijk verhaal dat de lezer doet nadenken over wie nu wiens bezit is en in hoeverre God alleen voor de mensen is gecreëerd, of ook nog voor anderen van wie wij het bestaan nog niet weten.