Loomis, Gregg - The Julian Secret

Zonder meer een geslaagde thriller. Al voldoet het dan wel aan alle bijbehorende beproefde conventies. Zo begint het met een moord, reist de hoofdpersoon (Lang Reilly) diverse continenten over en is er sprake van de gebruikelijke tegenstrijdigheid: de slechteriken zijn op onnavolgbare wijze op de hoogte van de locatie, intenties en gedachten van de goedzakken, maar toch zijn ze niet in staat hen eenvoudig uit te schakelen.

Dit neem ik inmiddels voor lief in dit genre. Al juich ik het toe als een auteur zijn eigen weg gaat. Waar het mij voornamelijk om gaat is het uiteindelijke verhaal (de plot) en of de schrijver mij ook met taal, humor en intelligentie een beetje weet te boeien. Dat lukt Gregg Loomis aardig. Een staaltje humor: over Gurt, de oogverblindend mooie geliefde van Lang, staat er bijvoorbeeld: “In public, she got more attention than a joint chief of staff on a military base.”

Mooi ook is de jarenlange vriendschap tussen Lang en Francis, een pater. Hun liefste gezamenlijke bezigheid is neerstrijken in het lokale restaurant, waar een kok met bedenkelijke vaardigheden de pollepel zwaait. Terwijl ze hun maaltijd hooguit voor de helft weten weg te krijgen, proberen ze elkaar in Latijnse spitsvondigheden af te troeven. Heerlijk.

Lang raakt, vanwege de moord op een oud-collega, verzeild in een zoektocht naar een oud Christelijk geheim dat ten tijde van de Romeinse Keizer Julianus aan het licht kwam. Deze keizer had in zijn tijd een grondige hekel aan de Christenen. Wat hij vond, zou hen in later tijden zeker in verlegenheid brengen. De kerk doet er dan ook alles aan om dit geheim in de doofpot te stoppen. Ook de Nazi’s spelen weer een rol. Het voert de lezer over vele landen en uiteindelijk tot in de catacomben onder het Vaticaan. Zonder meer aardig, al is het niet echt vernieuwend te noemen.

Als ik thrillers lees van meesters als Dan Brown, James Rollins, Will Adams, David Gibbins en Steve Berry, is het of zij pagina’s te kort komen om de veelheid en complexiteit van de gebeurtenissen erin te proppen. Bij Loomis is het eerder andersom. Regelmatig kabbelde het geheel voort, waarbij ik mij dan afvroeg of het verhaal nog ergens naartoe ging. Af en toe leek het alsof de auteur moeite heeft moeten doen om tot vereiste aantal pagina’s te komen.

Kortom, aangenaam, vaardig, maar voor mij behoort Loomis toch niet tot de groten.

Gelezen: januari 2012
Waardering: 6½/10