Rollins, James - Excavation

Dit nieuwe leesjaar komt wat schoorvoetend in beweging. Enorme professionele drukte plus het voltooien van mijn eerste roman hebben januari opgesoupeerd. Dus ben ik maar van start gegaan met een roller coaster van Rollins, Excavation. Als altijd goed, razend spannend, intrigerend en heel erg goed geschreven.

 

Nergens is deze veelschrijver te betrappen op slordigheden of gebrek aan concentratie. Een van de mooiste slotscènes uit al de thrillers die ik nu van hem heb gelezen. Een van de hoofdpersonen, Sam, is na dood te zijn geschoten op miraculeuze wijze opgestaan uit de dood. Aan het einde van het verhaal, als alle gevaren zijn geweken, barst hij in een huilbui uit. Hij denkt aan de mensen die hij in het verleden en tijdens dit avontuur is kwijtgeraakt. Why was I allowed to live?” vraagt hij zich af. De universele vraag van alle achterblijvers die veel van hun dierbaren zijn kwijtgeraakt.

 

Zijn vriendin zegt dat hij in werkelijk niet aan de dood is ontsnapt. “None of us can. It’s still out there. (…) Death always wins in the end.” 

“Then what do we do?” He begged her with his eyes. 

“We strive to live as fully as we can. We simply live, Sam.” 

 

Gelezen: februari 2009