Sullivan, Michael J. - Riyria Revelations

Na mijn deepdive in de wereld van The Wheel of Time (de eerste vier delen en de prequel), was het tijd om even iets anders te lezen. Nou ja, even. Ik koos voor de trilogie (wat oorspronkelijk zes boeken waren): Riyria Revelations; in totaal een kleine 2400 pagina’s.

 

Deze leeservaring beslaat de volledige trilogie. De wereld waarin de verhalen zich afspelen, Elan, is een soort middeleeuwse klassenmaatschappij. Mensen, dwergen, elven en andere wezens en magie (the Art) vormen het decor, wat niet echt vernieuwend of verrassend is. Maar dat hoeft niet per se om een goed verhaal te vertellen. En dat kan Sullivan als de besten. 

 

Het plot zit tjokvol politiek, intrige, legendes, geweld en miraculeuze ontsnappingen. De hoofdpersonen, Royce Melborne en Hadrian Blackwater, zijn de Riyria wat in de elventaal ‘twee’ betekent. Zij zijn dieven, maar blijken uiteindelijk uiteraard veel meer te zijn dan alleen dat. Samenvattingen van het verhaal zijn op internet te vinden, al jeuken mijn handen om alles hier te herhalen. Maar ik beheers mij. 

 

Er gebeurt enorm veel en dat vele wordt meesterlijk verteld. Tussen Royce en Hadrian bestaat een unieke vriendschap, wat onder meer in hun humoristische dialogen tot uiting komt. Hadrian is een soort Han Solo en Royce is een boze einzelgänger. Dit en het regelmatig terugkerende gevoel van zorgeloosheid – terwijl het geweld en de bedreigingen echt niet mals zijn – maken dat deze boeken niet zo bloedserieus zijn als bijvoorbeeld The Wheel of Time-boeken. De wereld van Elan wordt gaandeweg het verhaal onthuld, wat prima werkt. Ook de wijze waarop de magie werkt, wordt niet of nauwelijks uiteengezet. Juist door deze enigszins losse manier van het voeden van informatie hoef je nauwelijks aantekeningen te maken. Regelmatig had ik als lezer zoiets van, o, okay, het zal wel. 

 

De ontwikkeling van de diverse personages is zonder meer overtuigend. Bijvoorbeeld zoals de prinses Arista van het verwende meisje van adel langzaam transformeert naar een wijze, liefdevolle en moedige tovenares. De achtergronden waarom Royce is zoals hij is, die we in hele kleine slokjes krijgen toegediend, geven zijn personage diepgang. Dit geldt ook voor de vriendschap van de Riyria, die aanvankelijk begon als een vijandschap (dat wordt in de prequel-serie The Riyria Chronicles ongetwijfeld uitvoerig uit de doeken gedaan). Of hoe Myron, een monnik, van de wereldvreemde kluizenaar zich ontwikkelt naar de meest vriendelijke en wijze mens die ik ooit in een boek ben tegengekomen. Hij is een schoolvoorbeeld van hoe wijsheid en naïviteit hand in hand gaan.

 

Ook hoe de schrijver zijn verhaal opbouwt en pas aan het einde de geheimen prijsgeeft, verdient alle lof. Het slot is absoluut bevredigend en meer dan dat. Daarbij gaat het plot echt verder dan dat het goede het slechte weet te verslaan. Een overheerlijk toefje slagroom op het toetje vind ik hoe Sullivan het personage van Nimbus – hij is een praktisch alwetende lakei, die de onervaren keizerin bijstaat – tot vervolmaking brengt in de laatste pagina. 

 

Ja, een paginaverslindende en overheerlijke leeservaring.

 

Gelezen: februari/maart 2023