Veronesi, Sandro - In de ban van mijn vader

Was een aanrader van een vriend. Zijn stijl van erg lange en moeizaam navolgbare zinnen vereist enige gewenning. Na een pagina of 30 begon het verhaal mij aan te spreken. Sterk vind ik Veronesi's onbevangen zelfkritiek en gebrek aan vergoelijking van zichzelf.

 

Een ijzersterk citaat vanaf pagina 37: 'Als volwassen worden nu eens niet te maken zou hebben met jezelf leren kennen, en als het geschenk van de ervaring alleen zou bestaan uit het inzicht dat je gewoon het prachtige woord ‘niet’ moet toevoegen aan de zin ‘Ik weet wie ik ben’?'

 

Een stilistisch hoogstandje op pagina 43, over de werking van een lichte beneveling door alcohol: '… een lichte beneveling van het brein, dat kleine beetje dat nodig is om het los te bikken uit de kalkaanslag van de ratio…'

 

Mijn welwillende nieuwsgierigheid naar de rest sloeg om in teleurstelling. Het geheel blijft steken in literaire interessantdoenerij, het herhalen van woorden, het uitbouwen van veel te lange en soms zelfs onleesbare zinnen (zoals een zin die een heel hoofdstuk lang duurt, ter illustratie van de chaos in de geest van de hoofdpersoon). Evenmin kwam de potentie van het verhaal van de grond. De intentie van de schrijver ontging mij uiteindelijk.

 

Desondanks nog een schitterende metafoor op pagina 142 over de blik van iemand die bijzonder ingenomen is met een bepaalde situatie: 'Zo moet een pyromaan kijken naar de brand die hij zojuist aangestoken heeft.'

 

Nee, helaas. De proef is niet geslaagd. Sandro Veronesi is niet een schrijver van wie ik graag nog een boek lees.

 

Gelezen: september 2008