Junge, Annabel - Girlpower in de Tweede Wereldoorlog

Het boek Girlpower in de Tweede Wereldoorlog kreeg ik toegestuurd van de auteur met een hartverwarmende opdracht. Via de social media heb ik sporadisch contact met Annabel Junge en zij heeft mijn roman De vergeten muze geëerd met een prachtige recensie. Daar ben ik haar absoluut erkentelijk voor. Dergelijke omstandigheden zijn altijd verraderlijk als je een boek puur op de merites van het boek wilt bespreken; iets wat volgens mij niet anders kan. Je wilt de auteur graag plezieren met een positief verhaal, maar je wilt ook eerlijk blijven.

 

Ik begon dan ook welgemoed aan het boek, omdat het onderwerp mij boeit. Sowieso heeft de Tweede Wereldoorlog mijn aandacht. Ik heb er veel over gelezen en heb mij in het bijzonder verdiept in de joodse literatuur als geheel. Helemaal boeiend vind ik het onderwerp van de rol die vrouwen hebben gespeeld in de oorlog. Een onderbelicht element dat zonder twijfel aandacht verdient. Zo heb ik dankzij dit boek veel geleerd over de rol van Eleanor Roosevelt en over diverse vrouwelijke piloten die vaak rotklusjes moesten opknappen. Eveneens interessant vond ik het hoofdstuk over de pin-up, een kunstvorm waar het ‘kunst-establishment’ lange tijd de neus over ophaalde. Maar…

 

Mijn goede zin in dit boek was reeds na de inleiding danig getemperd. Op iedere pagina stootte mijn taalgevoelige schenen zich meermaals aan stilistische slordigheden, fouten en andere onvolkomenheden op taalgebied. Helaas werd dat gaandeweg het boek niet beter, eerder erger. Bijzonder spijtig, zeker daar het onderwerp zo boeiend is. Laat ik enkele voorbeelden noemen, zonder daar al te diep op in te gaan:

Het kommagebruik is erg merkwaardig door het hele boek heen – steevast voorafgaand aan het woord ‘die’: “Zij, die geen piloot wilden worden” “Er waren ook vrouwen, die er van (sic) overtuigd waren”. 

Veelvuldig ontbreken woorden in zinnen, of staan woorden er dubbel in. 

Woorden die aaneen geschreven horen te worden, staan uit elkaar en het boek krioelt werkelijk van de fouten van het kaliber van ‘in toenemender mate’, ‘meer avontuurlijker’, ‘Uitvindingen als blitslicht’, foto’s ‘werden toon gesteld’, ‘man-op-man gevechten’ enzovoort. 

De naam van een van de vrouwen die enige ruimte krijgt in het verhaal wordt slechts één keer goed gespeld (Bourke-White) en verder in alle mogelijke variaties van onjuiste spaties, lang tussenstreepje en kort tussenstreepje: Bourke -White/Bourke- White/Bourke –White/Bourke – White. Sowieso zijn woorden met tussenstreepjes bijna consequent met verkeerde spaties geschreven. 

Kortom, het boek is taalkundig en stilistisch een ratjetoe. 

 

De uitgever heeft evident bespaard op fatsoenlijke redactie en eindredactie. Hier heeft niemand met kennis van zaken aandacht aan besteed en dat valt vooral de uitgever te verwijten. Sowieso heeft Uitgeverij Aspect er een handje van om boeken ongeredigeerd op de markt te smijten. Een jaar of drie geleden besprak ik het leuke boek van Yvonne Rieschke-Lenfert, Bijzondere ontmoetingen in Frankrijk. Helaas was ook hier sprake van een flagrante onachtzaamheid van de kant van dezelfde Uitgeverij Aspect. 

 

Ook het boek van Junge is interessant en zelfs boeiend. Maar wanneer ik mij op iedere pagina gemiddeld vijf keer stoot aan pijnlijke taal verdwijnt mijn aandacht voor de inhoud. Sterker nog, door die slordige presentatie ga ik van de weeromstuit eraan twijfelen of de inhoud ook nog wel steekhoudend is. Net als ik deed bij Yvonne Rieschke wens ik Annabel Junge een goede uitgever toe die begrijpt dat ieder boek voor publicatie fatsoenlijke redactie behoeft. Haar verhaal verdient dat.

 

En verder zou ik alle aspirant-schrijvers die op het punt staan bij Aspekt iets uit te geven willen waarschuwen: doe het niet of zorg zelf voor een professionele redacteur.