Mijn tweede ervaring met Jeanne Kalogridis is evenals de eerste keer (The Burning Times) positief. Zonder meer zelfs, maar ook niet meer dan dat.

Vanuit het perspectief van Sancha van Aragon, wordt het verhaal verteld van de intrigante en misdadige Spaans/Italiaanse Borgia-familie die eind 15de, begin 16de eeuw Rome en Italië terroriseerde. Sancha wordt aan Jofre, de jongste bastaardzoon van vader Borgia, Rodrigo, uitgehuwelijkt. De lege plekken in de werkelijke geschiedenis heeft Kalogridis naar eigen inzicht ingevuld. Zo verklaart ze bijvoorbeeld op plausibele wijze de nooit opgehelderde vergiftiging van Paus Alexander VI (Rodrigo Borgia). Dat doet ze behendig en overtuigend.

De liederlijke goddeloosheid van Rodrigo en zijn zoons Cesare en Juan wordt breed uitgemeten: omkoping, verkrachting, moord, incest en ga zo maar door. Er komt bepaald geen rooskleurig beeld naar voren van deze invloedrijke familie. Het verhaal is een aaneenschakeling van diep leed, veroorzaakt door de tomeloze en grenzeloze machtswellust van de Borgia's. “This pope and his bastard son, Cesare, want more than Heaven; they will have Earth, as well.”

De beschrijving van Sancha's jeugd is mij eigenlijk het best bevallen aan dit boek. Daar krijgt haar karakter kleur lijkt het. Haar liefdevolle relatie met haar broer Alfonso, de verstoorde relatie met haar vader... De lezer krijgt een basis voorgeschoteld van iets wat een prachtige roman kan worden. Maar als ze eenmaal met Jofre is getrouwd, belandt de lezer in een aaneenschakeling van ellende en achterdocht, alsof ze in de hel is aangekomen. Als mooie vrouw wordt ze ook misbruikt en belandt ze van de ene intrige in de ander. Dat is allemaal op den duur wat teveel van het goede, zeker omdat het boek enige spirituele of filosofische laag ontbeert. De vertelling is uiteindelijk zo plat als een dubbeltje. Om het onvriendelijk te zeggen, is The Borgia Bride een 'en-toen-en-toen'-verhaal. Weliswaar een van het betere soort.

De uiteindelijke wraak van Sancha voor al het onrecht dat haar en haar dierbaren is aangedaan, mag dan voor haar zoet zijn, voor de lezer die hunkert naar betekenis, symboliek, schoonheid, misschien zelfs spiritualiteit is het geheel nogal smakeloos. Kortom: goede historische roman met helaas erg weinig diepgang.

Gelezen: augustus 2011