Longfellow, Ki - Good Dog, Bad Dog

  Go to the English version

 

Gelezen: mei 2013

 

Het tweede deel in de Sam Russo serie – Good Dog, Bad Dog – begint direct alweer goed. In het eerste deel, Shadow Roll, worden niet alleen mensen vermoord, maar wordt ook een serieuze moordpoging gedaan op Jane, de hond van Sam. Vele messteken brachten het dier op de rand van de afgrond, maar wonder boven wonder overleefde ze. Op pagina één van dit nieuwe avontuur beschrijft Longfellow, bij monde van haar held Russo, de hond als volgt: “Jane would always look like she’d tripped over the railing of the Central Park Zoo’s croc exhibit.” De toon van humoristisch cynisme of cynisme humor is gezet.

 

Zijn vriend bij de Staten Island Police, Lino Morelli, roept zijn hulp in als een aangespoeld lijk wordt gevonden. Het is duidelijk dat de persoon door een misdrijf om het leven is gebracht. Hoewel hij nog herstelt van de lichamelijke en geestelijke schade die zijn eerste avontuur hem bracht, gaat Russo in op Lino’s verzoek. Met tegenzin, maar ja, hij kan het maar slecht verkroppen dat mensen andere mensen vermoorden. Al vindt hij het vele malen erger wanneer mensen dieren vermoorden. De kleding van de vermoorde persoon – een beer van een vent – brengt Sam op het spoor van de toneelwereld.

 

Het verhaal - dat speelt in 1948 - verloopt ongeveer zoals in het eerste deel, waarbij de Private Eye, bijgestaan door zijn jodelenden hond Jane, zich min of meer laat meevoeren door wat hem overkomt. Het spoor van de vermoorde gigant brengt hem naar het 48th Street Theatre in New York. Hier speelt het toneelstuk Harvey, wat in werkelijkheid in 1944 in hetzelfde theater in première ging. Het titelpersonage is een imaginair konijn van enorme omvang, ook wel een Pooka genoemd, in het leven geroepen door ene Elwood P. Dowd. In het stuk – dat in het boek van Longfellow niet of nauwelijks wordt beschreven – wordt een poging gedaan om Elwood op te laten nemen in een inrichting, waarna er verwarring ontstaat over wie er nu gek is en wie niet. Bovendien blijkt Harvey niet imaginair te zijn, maar bestaat hij echt. In het toneelstuk verschijnt hij aan het einde, maar heeft geen tekst.

 

Russo is nog maar nauwelijks aangekomen bij het theater of hij wordt al met een tweede moord geconfronteerd. Ook deze persoon speelde, net als het eerste slachtoffer, Harvey, de Pooka. We leren de mensen kennen bij het 48th Street Theatre in New York. Naast Jane, speelt ook de hond Bluto een belangrijke rol. Zoals Jane de hond was van een van de slachtoffers in het eerste deel, is Bluto de hond van het tweede slachtoffer in dit deel. Russo heeft vermoedens van wie de dader is, maar noemt dat nergens. De uiteindelijke apotheose leidt tot een onverwachte ontknoping, waarvan de vraag blijft hangen of Russo die nu wel of niet heeft voorzien.

 

Maar gek genoeg lijkt het niet te gaan om het mysterie van de moord, of moorden. Deze boeken van Ki Longfellow zijn voornamelijk een feest van taal, van humor en cynisme en van de wereld op zijn kop. Dit laatste wordt bijvoorbeeld in het klein geïllustreerd door Holly, een van de buren van Sam op Staten Island. Het is niet duidelijk of Holly nu een man is of een vrouw: “I still hadn’t figured Holly. He could be a woman. She could be a man. (…) I didn’t worry about it at all. I liked Holly.” Hoewel het leest als een trein en de lezer zich puur tot de handeling van het mysterie zou kunnen beperken, is dit toch niet een boek alleen maar voor de lol. Het cynisme van Sam kent bittere achtergronden, die we gaandeweg de serie leren kennen en waarvan de kern ligt bij zijn ervaringen in de oorlog in de Filippijnen. Er is dus meer dan een oppervlakkige lezing doet vermoeden.

 

Een heerlijk boek. Het derde deel is onderweg naar deze leeservaringen en uit betrouwbare bron vernam ik dat Ki Longfellow al aan een vierde deel werkt. Way to go!