Longfellow, Ki - Walks Away Woman (NL)

English version

 

In deze leeservaring beperk ik mij grotendeels tot het samenvatten van het boek. Het boek zegt namelijk alles.

 

In deze roman uit 2013 van Ki Longfellow loopt een iets te zware vrouw, Mrs. Peter Warner, de Sonora woestijn in. De boodschappen die ze net heeft gedaan, dumpt ze in een prullenbak en zonder verder om te kijken, verlaat ze letterlijk haar oude leven dat ze zelf als volgt omschrijft:

“Lately you’re so scared and so aimless and so useless you sleep half the day and panic half the night. In between, you watch TV to ward off the evil of watching yourself.”

Aanvankelijk wil ze een mooi plekje vinden “preferably with a good view – where she could lie down and fall asleep and never wake up again”. Zoals de ‘native Americans’ dat kunnen, waarbij ze dan zeggen “This is a good day to die”.

 

Gaandeweg haar avonturen in de woestijn leren we iets over haar achtergrond en haar motivatie. Ze is getrouwd met Peter Warner, een huwelijk dat al lang over datum is. Ze heeft twee kinderen, haar zoon Peter die ze niet mag en haar dochter Shelley die iets te vaak een verkeerde afslag in het leven heeft genomen. Misschien kan Shelley nog iets leren van haar moeder over weglopen.

Opgegroeid als enigst kind met een gevoelloze moeder en een slappe maar lieve vader. Tekentalent, maar te lief voor de wereld. Tegen iedereen die aan haar vroeg ‘Hoe gaat het met je’, zei ze altijd standaard ‘goed’.

“What else could you say? Who really wants to know? Who really cares? No one is fine. No one’s okay. Life is one small misery after another. Life is like a sculptor. It chips away at you until all that’s left is a headstone.”

 

Al na de eerste nacht tijdens haar vlucht besluit ze dat ze weer Molly Anne Brock is. Haar verlovingsring en trouwring gaan af en worden begraven.

“At the end, be you.”

Alleen wil het sterven maar niet lukken. “If it’s this difficult to die, how hard could it be live?”

Toch, als het bijna lijkt te lukken vanwege uitdroging, begint het te regenen. Met hernieuwde kracht loopt ze verder en stuit op een verlaten houten hut. Hier ontmoet ze de ezel, die haar de rest van haar tocht zal vergezellen, en die ze Brewster of Brue noemt. Ze vindt water en voedsel en een verzameling pocketboekjes van de bekende westernschrijver Zane Gray. Wel raakt ze in verwarring over haar plan.

“The day before yesterday, she wanted to die. Yesterday she wanted to live. Or at least survive. Today she didn’t have the first idea what she wanted.”

 

Acht dagen nadat ze de woestijn in liep, merkt ze dat iets giftigs haar heeft gebeten in haar been, waarschijnlijk een slang. Ze heeft hoge koorts waar ze bijna aan bezwijkt, maar ze wordt gered door een oude vrouw die plotseling is komen opdagen. Zij blijkt de eigenaar te zijn van de hut, het eten en het water. Ondanks dat ze Molly verzorgt, is ze niet erg aardig tegen de indringster. Toch noemt Molly haar Charity. Charity wil dat dat Molly zo snel mogelijk vertrekt. Ze eet en drinkt haar voorraden op en ze slaapt op het enige bed. Als Molly langzaam herstelt van deze bezoeking, constateert ze over zichzelf: “She was alive. And she liked it.”

 

Met het verstrijken van de dagen neemt Molly Brock steeds meer afstand van Mrs. Peter Warner. Ze raakt haar overgewicht kwijt en overwint één voor één haar angsten. Na een goede ruil met Charity, trekt ze met Brewster, een voorraad water en voedsel, verder de woestijn in. Ze wil wel terug naar huis, maar heeft geen idee waar thuis is. Uiteindelijk stuit ze op een oude kopermijn, waar een groot gebouw naast staat van de maatschappij. Hier ontmoet ze Tom, een cowboy, die schilder blijkt te zijn. De plek blijkt een kunstenaarskolonie. Hij is een man van weinig woorden, maar wel stimuleert hij haar om zichzelf weer een beetje te waarderen. Een van de manieren waarop hij doet, is dat hij haar aanzet om weer het penseel op te pakken. Wat ze ook doet. 

 

Maar ook dit verblijf is weer tijdelijk en voort gaan Molly en Brewster, als de vrouwelijke versie van de Heiland met een ezel. Ze verblijft vervolgens in het paleis in the middle of nowhere van de stokoude Ray Keene. Hij is 100 jaar oud en viert met Molly en zijn bedienden zijn 101ste verjaardag. Hij vertelt haar zijn levensverhaal:

“You ain’t the only one ever walked away.”

Weggelopen van zijn bestaan als bakker en zijn toenmalige vrouw om acteur te worden. Daarna weggelopen van Hollywood, zo ver als Australië waar hij een opaalmijn exploiteert en daar stinkend rijk mee wordt.

“And now that I am so damnable old, I reckon it’s time to walk away from this life.”

 

Ray en Molly begrijpen elkaar en ondanks het verschil in leeftijd groeit er een bijzondere liefde tussen de twee. De dag na zijn 101ste verjaardag voegt Ray de daad bij het woord en sterft. Tijd voor Molly om weer verder te trekken, al is ze bijzonder welkom om te blijven. Ze heeft nog enkele andere ontmoetingen, goede en minder goede, maar uiteindelijk arriveert ze weer thuis. Het is een klerezooi in huis, en gelukkig is er niemand. En ineens begrijpt ze het:

“You’re not home. This isn’t home. It’s never been home. It’s a house. You used to sit in it. You used to watch TV in it. You used to clean it. But you never lived in it.”

En dus vertrekt ze weer, met Brewster. 

 

Walks Away Woman is niets minder dan een geniale roman. Het is de queeste van een verdwaald mens dat op zoek is naar zichzelf. Of, beter gezegd: het is de queeste van iemand die ontdekt wat ze in ieder geval niet is. Het boek past zonder twijfel in de traditie van de symbolische romans van Herman Hesse en Paulo Coelho. Hoewel er een duidelijk verschil is. De symboliek in Walks Away Woman treedt nergens op de voorgrond. Het is aanwezig voor wie oren heeft die horen en ogen die zien. De taal van Longfellow is knisperend, scherp, modern, humoristisch, emotioneel en economisch. Er staat geen woord teveel en ieder woord staat op de goede plaats. Bovendien bulkt het boek van de levenswijsheid en inzichten. 

 

Ik schreef al in mijn leeservaring van Shadow Roll dat Ki Longfellow een schrijfster is die zichzelf met ieder boek opnieuw uitvindt. Ook dit boek lijkt in vrijwel niets op haar vorige werken qua stijl en verhaalsetting. Wel is het evenals haar andere boeken wederom een prachtige leesreis door gebieden die nog niet in kaart zijn gebracht. 

 
Gelezen: juni 2014