Vanwege berichtgeving over zijn trilogie 1q84 meende ik kennis te moeten maken met deze Japanse literaire ster. Norwegian Wood is een van zijn vroegere romans, realistisch en in een vrij sobere stijl. De eerste 50 pagina’s kwam de roman nogal moeizaam op gang. Het begint met een 37-jarige ‘ik’ (die later Watanabe blijkt te heten) die landt in Hamburg en op de speakers van het vliegtuig het nummer ‘Norwegian Wood’ van de Beatles hoort spelen. Dat brengt hem terug naar zijn studententijd, achttien jaar geleden. (Hamburg en zijn bestaan in het ‘nu’ komen verder niet meer terug in het boek.)
Zijn jeugdvriend Kizuki heeft op 17-jarige leeftijd zelfmoord gepleegd en met diens vriendinnetje Naoko maakt Watanabe lange wandelingen. De roman vertelt van zijn liefde voor dit bijzondere
meisje, van zijn sterfelijkheidsbesef, van zijn liefde voor Midori, een ander meisje. Het komt langzaam op gang, mede door het zo nadrukkelijk ‘gewone’ van Watanabe. Hij heeft geen meningen, geen
voorkeuren, vindt eigenlijk alles wel best en laat de richting van zijn leven geheel bepalen door wat er op zijn pad komt. Dat ogenschijnlijk doelloze maakt hem niet direct sympathiek.
Maar gaandeweg ging ik steeds meer op in het verhaal. Niet dat dit nu zo wereldschokkend bijzonder is, maar het is wel heel erg goed beschreven. De vriendschappen tussen mensen zijn mooi en hun
gestuntel door het leven is geloofwaardig en zelfs herkenbaar. Uiteindelijk gaat het boek over de dood, het besef dat de dood niet tegendeel is van het leven, maar dat het ons tijdens ons leven
voortdurend omgeeft.
Tegen het einde van het boek heeft Watanabe over de dood dit begrepen: ‘geen enkele waarheid kan het verdriet om het verlies van een dierbare helen’. Dit deed mij denken aan de prachtige
woorden uit de film ‘Finding Forrester’: ‘The rest of those that have gone before us, can not steady the unrest of those that follow’.
Dit boek heeft mij ontroerd en uiteindelijk heeft het mij in het kamp getrokken van Murakami-liefhebbers. Ik vermoed dat dit het eerste boek zal zijn in een lange rij die ik nog ga lezen. Al hoop
ik dan wel dat die door een andere vertaler naar het Nederlands zijn omgezet. Want zinnen als 'het werd hem vreemd te moede' kom ik liever niet meer tegen.
Gelezen: augustus 2010
Waardering: 7½/10