Winn, Raynor - The Wild Silence

Haar debuut The Salt Path was voor mij een openbaring. Toen bekend werd dat Raynor Winn een tweede boek had geschreven, en helemaal toen de eerste recensies spraken van een nog mooier boek, kon ik niet langer wachten. Ik kocht tegen mijn gewoonte in de hardcover. 

 

The Wild Silence is zonder meer een ander boek dan haar debuut, maar het beschikt over dezelfde kwalitatief hoogstaande taal, stijl en bijna achteloze symboliek die Winn in haar arsenaal heeft. Het verhaal is minder prangend, minder urgent. The Salt Path beschrijft de tocht door een ultiem levensdal. Bankroet, dakloos en met het nieuws dat Moth, haar echtgenoot, een ongeneeslijke hersenziekte heeft. Of, in Winns eigen woorden in haar nieuwe boek:

“As the lights of our life were going out, a doctor sat on the corner of this table and switched off the final lamp.”

The Wild Silence beschrijft wederom een zoektocht, maar hier gaat over het opnieuw richting proberen te geven aan een nieuw leven. 

 

Na hun grote wandeltocht wonen ze in een klein appartement in Polruan, waar Raynor geen rust kan vinden. Iedere nacht ligt ze wakker en regelmatig gaat ze naar buiten, de frisse lucht in.

“In a space between worlds, at a time between years, in a life between lives. I’m lost, but here, at least for a moment, I’m found.”

 

Als haar moeder een hersenbloeding krijgt, waakt ze bij haar in het ziekenhuis. Uiteindelijk moet zij de onmogelijke beslissing nemen de beademing, sondes en voeding stop te zetten. Het vormt de aanleiding om de begindagen van haar relatie met Moth te beschrijven, en hun eerste lange wandeltochten.

“The moment he entered my life he’d filled it to the brim.”

Haar ouders, boeren met eigen land, accepteren Moth niet, omdat hij – zo zal pas veel later blijken – geen eigen land heeft.  Ze beschrijft hoe ze zich haar hele leven eigenlijk niet thuis voelt bij mensen of groepen. Ze voelt zich alleen thuis in de natuur, waarmee ze innig verbonden is:

“It was all one: the earth, the grass, the ewe, me, the clouds. Just one huge whole, one cycle of completeness. I wasn’t on the earth but of the earth.”

 

De voortdurende dreiging van Moths ziekte is nooit ver weg. Niet alleen voelt Winn zich van nature al richtingloos, dat wordt alleen maar erger als Moth uiteindelijk zou wegvallen. Zijn falende geheugen zijn de eerste voortekenen van erger.

“Without him present, conscious, aware, my life would have no direction; I would be lost in a darkness I might never find my way out of. His fading memory was opening a bottomless box of loss into which all the memories of our long life together would slowly be drawn. I shut the lid on it quickly. Not today, not any day.”

 

Moth kan zich de prachtige en symbolische gebeurtenis van de zwarte bessen niet meer herinneren. (Beschreven in The Salt Path: Moth en Ray hadden deze vruchten al een paar dagen gegeten van de struiken, maar vonden ze zuur en scherp. Dan krijgen ze op een dag bessen aangeboden van iemand die ze zojuist heeft geplukt. Ze smaken zacht, zoet, rijk en met licht zoute toon aan het eind. De man legt uit: “You need to wait until the last moment, that moment between perfect and spoilt. (… Then) you have something that money can’t buy and chefs can’t create. (…) You can’t make them; it has to come with time and nature.”) Dat is voor Winn de aanleiding om het verhaal van hun bezoeking en hun loutering langs de West Coast Path op papier te zetten. Omdat de stapel van sollicitatieafwijzingen alleen maar groeit, gaat ze voor zichzelf schrijven. Op haar goede geheugen en de aantekeningen die Moth had gemaakt in hun wandelgidsje schrijft ze het hele verhaal op.

“My fingers followed the orange line, through the undulations of contour lines and a film of memory began to unroll in my head.”

 

Op zijn verjaardag geeft ze Moth het voltooide manuscript dat ze puur voor hem heeft geschreven, opdat hij hun ervaringen van het pad niet langer hoefde te onthouden. Nu kon hij ze teruglezen. Haar opdracht in het boek, dat ze de titel Lightly Salted Blackberries had gegeven, luidt: “Don’t let go of our Path.” Pas als haar dochter zegt dat ze het erg mooi vindt, en dat ze het aan een uitgever moet sturen, bedenkt Winn dat het misschien iets meer is dan een privé aangelegenheid.

 

Nadat Penguin aan Winn heeft laten weten dat ze heel graag haar boek willen publiceren, staat er dit gevoelige stukje tekst: 

“A thousand swallows lifted into the warm wind, into autumn sunlight reflected from outstretched wings the colour of midnight skies. As the air cooled and the number of insects lessened the birds simply faced south and let go of the land. Disappeared into the white light of distance. Beyond hope or faith. Instinct is our word, not theirs: they simply spread their wings and trust the air.”

 

The Wild Silence is een document om te koesteren. Tijdens het lezen ga je geloven dat de dingen gaan zoals ze moeten gaan. Onderweg krijgen wij vele signalen. 

“It’s hard to spot a fork in the road of life, harder still to make a deliberate choice which way to go. But sometimes you can catch a fleeting glimpse of one as it disappears in the rear-view mirror.” 

Winn benadrukt nergens dat er zich een ‘fork in the road’ aandient, maar achteraf blijken ze allemaal in haar verhaal te zijn opgenomen. Door de publicatie van The Salt Path krijgt ze ineens veel aandacht en royalty’s waardoor hun geldproblemen verdwijnen. Heel in het begin benadert een lezer haar met de vraag of hij haar kan ontmoeten. Hij wil haar een voorstel doen, zegt hij. Omdat Winn nog niet goed met haar nieuwe status als bekende auteur weet om te gaan, gaat ze akkoord. Het blijkt een zoveelste ‘fork in the road’ te zijn. Ze krijgen de gelegenheid om van deze lezer een verlaten en vervallen boerderij met grond te pachten. Eindelijk land. Eigen land. 

 

De taal van Winn is zeer goed verzorgd. En het is echt haar eigen taal, waar weinig redactie door professionele taalwerkers aan te pas is gekomen. Dat begint al op de eerste pagina waar ze haar onrust beschrijft nadat ze hun grote wandeltocht hebben voltooid:

“I could feel the pull of the coast in both directions and as I stretched my arms wide and blended into the unseen, craggy, well-known shapes my exhaled breath became the wind, as did I.”

Het boek puilt uit van de mooie zinnen, zeker in het slot waar Winn hun wandeltocht in IJsland verhaalt. 

“Carved by millennia of snow, ice and rain, the valley ran like a river of shale between mountains of mysterious colours. Sunlight catching the peaks of luminous peach, sand and green.”

 

Ik zou nog veel meer kunnen citeren, maar de rest laat ik graag aan de lezer. The Wild Silence is een monumentaal boek. Des te groter was mijn blijdschap toen ik onlangs vernam dat ze bezig is aan haar derde boek. Can’t wait!

 

Gelezen: december 2020